قلمدان نگاه
بداهه های بامدادقلمدان نگاه
بداهه های بامدادبوی نمناکی
بوی نمناکی
هوا پر از بوی نمناک زمزمه های دلسردی
و لحن عریان کسالت است
اکسیژن می خواهم
از شکاف احساس
با خنجر تلخ غرور
و اصطکاک قلم ابهام
با حاشیه ی تر کاغذ،
بیزارم
مصاحبت زنبور با کندو می خواهم
گیج...
در بیراهه ی قصه های اندوه
به سرمای سوزنده ی خلوتگاه بازگشته ام
در پس این دیوار چیست ؟!
سیلاب اندیشه های گریزانم
بر دیوار رخنه می زند !
آیا در بال های خیس خورده ی تردید
جنبشی هست ؟!
شیلا چابلی
بهار 91
کتاب بوی نمناکی را از انتشارات آرنا تهیه فرمایید .
در نِیِ ستان
از خیال تردد قطره ی بغض و
برگ هایی بی شمار از تکرار
مشق تورم از حبابی بی حصار
می نشیند بر لطافت نی ها
در نِیِستان
خواب سنگین افق و فلق را
با لعاب سراب تکانی تازه می دهم
تا سرودی از سکوت بنوازد
از نسیمی که
با نفس می آید
از نگاه برابر باران
از صداقت عکس خود بر آب
تواضع بی گلایه ی ساقه ها که
تکیه گاهی ست
بر تغافل شاهپرک ها
درنیستان
گوسفندی دیده ام که علف ها را
باز با دندان قضاوت می کرد !
لای نی ها نور خورشیدی ست در
التهاب !!
پ. ن .
تا شقایق ، حسرتی پُر پَر
می روید!
شیلا چابلی
20/2/93
یک قدم ! (مثنوی)
سلام از همراهی شما سپاسگزارم و خیر مقدم .همه میگن مثنوی به زبان عامیانه نمیشه .شما چی ؟؟؟...بخوانید...
یک قدم !
گرچه دانشگاه و پایان داده است
مدرکی دارد که ارجش ساده است
پارتی ای چون ندارد بی نصیب
رفته فرصت های کاری پر نشیب
چون نشد کارای گوناگون او،
بر ملا شد بخت نامیزون او
باز وابسته ی پُکی سیگار شد
روح او پژمرده چون بیمار شد
او شمرد ناداشته هارو بی اختیار
یاد خواهر بی جهیزی سوی یار
یاد آن عشقش جدا شد ناگزیر
چون رؤیاهاشون نشد امکان پذیر
تاب و رنجش شد پدر خیلی شدید
شد دیالیزش به تکراری مدید
بر زمین سیگارو انداخت له شدش
ناسزا بار خود کرد که دکه شدش
دید مادر می ره پرسیدش کجا؟
تکیه شد بر پا روم خوانم دعا
نیست یاور ما بجز پروردگار
این و گفت و جدا بشد با انتظار
خواست از سیگار باز کشد پُکی
دید نیستش ، هست دستانش تهی
دید بر جایش مدادی در مُچش
شده این پیغام،گفتش با خودش
کار پیدا شد نویسم زودِ زود
شد پریشان آسمان دل هم کبود
می نویسم مردمی شد این قلم
مرگ بر من گر ندارم یک قدم...
نوشته شیلا چابلی
ویرایش شده 30/11/92
برگ سرخ ؛
آی باران...
این درخت سرخ ؛
از سیلی خصمانه ی کدام باد
اینگونه شرمسار و سرافکنده
هر لحظه
آرام آرام
بدرودی بر پهنه ی زمین
می نگارد؟!
و مرگ هزاران بار
به اقتدار ی بی رحمانه می بالد
که هرگز شرمنده ی تولد نیست!
آی باران !
آسان گریز
آرامش راهت نوازشی ست بر
آلبوم چهره هایی زرد که بر
آسمان نگاهشان
چتری ست خیس خورده
و با خش خش لنگان قدم ها
خرامه های خستگی را
بر گاه گاه زندگی
با زمزمه هایی از کاش های زخمی
زیسته اند که :
"کاش حبابی بی ثبات
ولی شفاف بودم ! "
"کاش کاجی نافرمان
در خزان
ولی با وجدان بودم!"
نوشته شیلا چابلی
تهران 15/8/92
بی داد ؛
بامداد ،
با تحسر شب را
در افق می نگردو بر پیشانی ام هوا را
می پزد!
دشت ،
بر تنهایی تکراری زنبورهای بی کندو،
برآغوش کوه
ضجه می زند !
و زمین ،
بر پندارهای زیر میزی
و میزان های نا میزان ؛
با بر چسب های بی بربست؛
بی روغن ، سرم را
چرب می کند!!!
نانم اگر بود ،
آبم کور نمی شد!
و برگم بی ساز می رقصید!
پ.ن.
محکومیتم از سستی خاکسترهایی ست
که با سوختن ساختم!!
نوشته شیلا چابلی تهران
10/7/92
